ولادت ژیامبر اعظم (ص)، ولادت برترین نمونه‏هاى رحمت الهى براى بشریت بود؛ چون وجود آن بزرگوار و ارسال این پیامبر بزرگ، رحمت حق تعالى بر بندگان بود. این ولادت، ولادت رحمت است. دنیاى اسلام باید این نکته را درک کند که این رحمت، یک رحمت منقطع نیست؛بلکه یک رحمت مستمر است. آن روز، بسیارى از افراد بشر، از روى جهالت یا به خاطر عصبیتهاى خودخواهانه، با این مظهر نور و هدایت بشر جنگیدند؛ با این که پیامبر(ص) براى برداشتن بار از روى دوش بشریت، به جهان آمده بود: «ویضع عنهم اصرهم والاغلال التى کانت علیهم». چه بارهاى سنگینى بر دوش آحاد بشر آن روز بود! چه غلهاى سنگینى بر گردن بشر افکنده شده بود! امروز هم همین طور است. اگر کسى ادّعا کند که بر دوش بشریت امروز، بارهایى سنگینى مى‏کند که از بار دوش انسانهاى جاهل جزیرةالعرب در آن روز، سنگین‌تر است، سخن گزافى نگفته است. این ظلمى که به آحاد بشر مى‏شود، این حق‏کشى‏اى که در جوامع بشرى انجام مى‏گیرد، این غلبه دادن مادیّت بر زندگى بشر و راندن معنویت از محیط زندگى انسانها که امروز به زور و با شیوه‏هاى مختلف بر آحاد بشر تحمیل مى‏شود، اینها بار بر دوش بشریت است. آنچه که امروز بشریت در دوران تمدّن صنعتى و زیر تشعشع مادّیگرى جذّاب و فریبنده احساس مى‏کند، سنگین‌تر و سخت‏تر و - در مواردى - تلخ‌تر است از آنچه که در ظلمات جاهلیت هنگام ظهور اسلام، حس مى‏کرد و بر دوش او سنگینى مى‏نمود!
اگر امروز بشریت متوجه این رحمت شود - رحمت وجود اسلام، رحمت تعالیم نبوى، این سرچشمه جوشان وحدت - و آن را بیابد و خود را از آن سیراب کند، بزرگترین مشکل بشر برطرف خواهد شد. اگر چه همین امروز هم، تمدّنهاى موجود عالم، بلاشک از تعالیم اسلام بهره‏مند شده‏اند و بدون تردید آنچه از صفات و روشهاى خوب و مفاهیم عالى در بین بشر وجود دارد، متّخذ از ادیان الهى و تعالیم انبیا و وحى آسمانى است و بخش عظیمى از آن، به اسلام متعلق است؛ لیکن امروز بشر به معنویت و صفا و معارف روشن و حق و دلپذیر اسلام - که هر دل با انصافى آن معارف را مى‏پذیرد و مى‏فهمد - نیازمند است. لذاست که دعوت اسلامى در جهان، طرفدار پیدا کرده است و بسیارى از غیر مسلمین هم دعوت اسلامى را پذیرفته‏اند.