1. رسول خدا صلی الله علیه و آله، القاب فراوانی نظیر پیامبر اکرم، پیامبر رحمت، پیامبر خاتم و ... دارد: اما در این میان لقب «پیامبر اعظم» کمتر شنیده شده و مانند سایر القاب آن بزرگوار متداول وجاری بر زبان ها و قلم ها نبوده است: اما رهبر معظم انقلاب از میان تمامی القاب و صفات برجسته رسول خدا صلی الله علیه و آله نام «پیامبر اعظم» را برگزیده و در طلیعه بهار این «نشانه» را بر تارک سال 1385 نشاند این نام اگرچه از ساپر نام ها جدا نیست ولی در لقب «اعظم» رازی نهفته است و دنیایی از زیبایی و زیبندگی و جامعیت را در خود دارد1 انتخاب این نام مقدس بیانگر نوعی نام گذاری دقیق و ظریفانه می باشد :
«پیامبر اعظم اسلام، مجموع فضائل همه انبیا و اولیاست؛ نسخه کامل و تکامل یافته همه فضائلی است که در سلسله پیامبران و اولیا الهی در تاریخ وجود داشته است وقتی نام پیامبر اعظم را می آوریم، کأنّه شخصیت ابراهیم، شخصیت نوح، شخصیت موسی، شخصیت عیسی، شخصیت لقمان ، شخصیت همه بندگان برجسته و صالح و شخصیت امیرمومنان و ائمه هدی علیه السلام در این وجود مقدس متبلور و مجسم است. در پیامبر اعظم، علم همراه اخلاق هست؛ حکومت همراه حکمت هست؛ عبادت خدا همراه با خدمت به خلق هست؛ جهاد همراه با رحمت هست؛ عشق به خدا همراه با عشق به مخلوقات خدا هست؛ عزت همراه با فروتنی و خاکساری هست؛ روز آمدی همراه با دوراندیشی هست؛ صداقت و راستی با مردم، همراه با پیچیدگی سیاسی هست؛ غرقه بودن جان در یاد خدا، همراه با پرداختن به صلح و سلامت جسم هست؛ در او ، دنیا و آخرت همراه است. هدفهای والای الهی با اهداف جذاب بشری همراه است. او، نمونه کاملی است که خداوند در عالم وجود ، موجودی کاملتر از او نیافریده است. او مبشّر است؛ بشارت دهنده است؛ منذر است؛ بیم دهنده است؛ بر همه بشریت و همه تاریخ ، شاهد و ناظر است؛ فراخواننده همه بشریت به سوی خداست و چراغ نورافشان راه انسانهاست؛ انّا ارسلناکَ شاهداً و مبشراً و نذیراً و داعیا الی الله بأذنه و سراجاض منیراً»2
پیامبر خدا، «اکرم» ، یعنی با کرامت ترین، گرامی ترین، آزاده ترین، جوانمردترین و مورد تکریم ترین بندگان خداست. او، پیامبر رحمت و در میان تمامی بندگان خدا، از آغاز تا پایان، هیچ کس چون او نسبت به خلق خدا مهربانتر و دلسوزتر نبوده است و نخواهد بود؛ اما ، پیامبر اعظم، به معنای آن است که رسول خدا صلی الله علیه و آله در همه خوبیها ، زیباییها و تمامی صفات پسندیده عظیم تر، برجسته تر، والاتر و بالاتر از دیگران است و به بیان دیگر، پیامبر اعظم، پیامبر اکرم نیز هستو پیامبر رحمت و... نیز ایننامگذاری، پیروان تمامی ادیان دیگر الهی را به تفکر و تأمل دوباره در این مسئله که چرا پیامبر اسلام بزرگ تر است، رهنمون می سازد و بعد از گذشت سالها از وفات رسول اکرم صلی الله علیه و آله، دوباره ظهور و عملکرد وی مورد توجه اندیشمندان و محققان قرار می گیرد که این نکته ظریفی در این نامگذاری است3. افزون بر این، وجود پیامبر اعظم در عرصة بین المللی، نقطة وحدت عقاید و عواطف همه ملت های مسلمان است. از همه اقوام، با همه مذاهب گوناگون، نقطه التقای همه ملت اسلامی در عقیده و عاطفه، وجود مبارک پیامبر اعظم است.
2. در سال های گذشته استکبار جهانی و صهیونیسم بین المللی که در مقابل موج عظیم بیداری و اسلام خواهی ملت های جهان ناکام شده بودند، درصدد برآمدند تا با وجود همه شعارها درباره احترام به افکار و اندیشه ها، اهانت و تخریب ساحت مقدس صلی الله علیه و آله را که میلیاردها انسان به او عشق می ورزند، با یک برنامه از پیش طراحی شده، در دستور کار خود قرار دهند. و بااستفاده از کاریکاتورهان موهن که در نشریات اروپایی به صورت گسترده منتشر گردید، چهره پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله را منفور جلوه دهند؛ اما بیداری و اعتراض گسترده صدها میلیون مسلمان در سراسر جهان، این توطئه را با شکست مواجه ساخت ودر مقابل، موجب محبوبیت هرچه بیشتر پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله در جهان شد. در چنین شرایطی، انتخاب نام مقدس پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله بزرگتر از آن است که با این قبیل توطئه های شوم، خدشه دار شود؛ همانگونه که در قرآن کریم آمده است: «یریدون لیطفئوا بافواههم والله متم نوره و لو کره المشرکون.»4

3. در اوج تبلیغات سلفی ها که جنگ علیه شیعه را راه انداخته ، شیعیان را بی اعتنا و بریده از وجود مقدس پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله قلمداد می کند، این انتخاب بخوبی نشان خواهد داد، که تشییع، اساس و بنیاد دین مبین اسلام را رسول اکرم صلی الله علیه و آله می داند. در این تفکر امام علی (ع) شاگرد پیامبر صلی الله علیه و آله است و امامان هم هرچه روایت می کنند، با واسطه اجدادشان، از رسول خداست.

4. پیامبر عظیم الشأن اسلام، تبلور عینی همه ارزشها، اعتقادات و جهان بینی اسلامی و بهترین الگو برای مسلمانان و جهانیان است؛ به بیان قرآن کریم:«لقد کان لکم فی رسول الله اسوه الحسنه»5 نامگذاری این سال ، به نام پیامبر اعظم، فرصتی است تا جامعه ، دستگاههای دولتی، مجلس و همه مسئولان و مردم ما با ارزشهای الهی و اسلامی تجدید عهد کرده، این نامگذاری را فرصت مناسبی برای آشنایی هرچه بیشتر با اسلام بدانند؛ اسلامی که در وجود پیامبر اعظم متجلی است.

5. تکمیل مکارم اخلاق، مهم ترین هدف بعثت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است؛ «انّی بعثت لاتمّم مکارم الاخلاق» مقام معظم رهبری در این زمینه می فرماید : «جامعه بدون برخورداری افراد از خلقیات نیکو نمی تواند به هدفهای والای بعثت پیامبر دست پیدا کند. آنچه فرد و جامعه را به مقامات عالی انسانی میرساند، اخلاق نیکوست. اخلاق نیکو هم فقط خوش اخلاقی با مردم نیست؛ بلکه به معنای پروراندن صفات نیکو و خلقیات فاضله در دل و جان خود و انعکاس آنها در عمل خود است. اگر علم هم پیشرفت کند و تمدن ظاهری همه به منتهای شکوه برسد، این جامعه ، جامعه بشری مطلوب نیست. جامعه ای که انسانها در آن ، از یکدیگر احساس نا امنی کنند، هر انسانی احساس کند که به او حسد می ورزند، نسبت به او بددلی دارند، نسبت به او کینه ورزی می کنند، برای او توطئه می چینند و نسبت به او دارایی اش حرص می ورزند، راحتی در این جامعه نیست؛ اما اگر در جامعه ای فضایل اخلاقی بر دل و جان مردم حاکم باشد، مردم نسبت به یکدیگر مهربان باشند، نسبت به یکدیگر گذشت و عفو و اغماض داشته باشند، نسبت به مال دنیا حرص نورزند، نسبت به آنچه دارند، بخل نورزند، به یکدیگر حسد نورزند، در مقابل راه پیشرفت یکدیگر مانع تراشی نکنند و مردم آن دارای صبر و حوصله و بردباری باشند، این جامعه حتی از لحاظ مادی هم پیشرفت های زیادی نداشته باشد باز مردم در آن احساس آرامش و آسایش و سعادت می کنندغ اخلاق، این است ما به این احتیاج داریم. ما باید در دل خود ، خلقیات اسلامی را ، روز به روز پرورش دهیم. قانون فردی و اجتماعی اسلام در جای خود ، وسیله هایی برای سعادت بشرند.(در این تردیدی نیست) ؛ اما اجرای درست همین قوانین هم احتیاج به اخلاق خوب دارد»6.

6. استقامت و ایستادگی در مقابل دشمنان و دوستی با مومنان ، از جلوه های بارز پیامبراکرم صلی الله علیه و آله است: « محمد رسول الله والذین معه اشدائ علی الکفار رحمای بینهم»7 در سال جدی با توجه به شرایط و تهدیدات گسترده خارجی، لازم بود تا این دو صفت ممتاز برای همیشه در سطح دولت و جامعه نهادینه شود و الگویی برای سالهاس آینده قرار گیرد؛ زیرا همانگونه که در صدر اسلام و نمونه های تاریخی متعدد و حتی در زمان خودمان بارها به اثبات رسیده، این موضوع، تنها رمز پیروزی و موفقیت در مقابل تهدیدات و توطئه های دشمنان است. بر این اساس، با دشمنان اسلام، استکبار جهانی و قدرتهای زورگو و منافقین داخلی، باید به شدت مقابله و از هرگونه نرمشی خودداری کرد، در مقابل، با ملتهای خداجو، آزادیخواه و مبارز، در سطح بین المللی و مردم مومن و مقاوم کشورمان، با محبت و مهرورزی رفتار کرد و تمامی امکانات کشور را برای خدمت رسانی و تحقق خواسته های برحق آنان بسیج نمود.
7. ایجاد وحدت و مقابله با تفرقه اندازیهای دشمنان میان پیروان ادیان توحیدی و مذاهب مختلف اسلامی و قومیت های داخل کشور ـ با توجه به خصوصیات پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله ـ از دیگر اهداف این نامگذاری است که می تواند تلاشهای دشمنان و استکبار جهانی را برای اختلاف و بروز جنگ تمدن ها و جنگ مذاهب و اقوام، با شکست مواجه ساخت.


پی نوشت
1. روزنامه کیهان، 14فروردین 1385، ص 3.
2. سخنان رهبر معظم انقلاب اسلامی در صحن جامع رضوی، 1/1/1385.
3. حجه الاسلام علی زادسر، خبرگزاری آریا.
4. صف(61)، آیه 8.
5. احزاب(33)، آیه 21.
6. سخنان رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار عمومی بسیجیان6/1/1385.
7. فتح (48)، آیه 29.

بزرگى در چند ده سال قبل فرموده بود: «بنى الاسلام على دعانتین: کلمةالتّوحید و التّوحید الکلمة». این دو پایه اساسى اسلام است: اوّل کلمه توحید، و بعد وحدت کلمه؛ که این دومى هم به اوّلى برمى‏گردد؛ یعنى وحدت کلمه بر محور توحید. امروز ما به این شعار از همیشه بیشتر احتیاج داریم؛ برگشت به کلمه توحید و به توحید کلمه. ....
رکن دوم هم توحید کلمه است. ملتهاى مسلمان باید با هم متّحد شوند. امروز یکى از بزرگترین مصائب دنیاى اسلام این است که دشمنان اسلام کارى کرده‏اند که آنچه باید وسیله اتّحاد مسلمین شود - یعنى وجود دشمن، وجود صهیونیستهاى غاصب - وسیله اختلاف آنها شده است! کارى کرده‏اند که بعضى از دولتهاى مسلمان، این را وسیله‏اى براى قرار گرفتن در مقابل برادران خود بکنند و حقیقتاً اختلاف به وجود آید؛ در حالى که بودنِ چنین دشمنى در قلب کشورهاى اسلامى، باید مسلمانان را به هم نزدیک کند؛ جبهه واحد تشکیل دهد و ید واحد به وجود آورد. این گناه هم به دخالت و دست‏اندازیهاى استکبار برمى‏گردد. اگر حمایتهاى استکبار و در رأس آنها امریکا از اشغالگران فلسطین و تروریستهاى بین‏المللى، که در قلب کشورهاى اسلامى متمرکز شده‏اند - یعنى همین حاکمان فعلى دولت جعلى اسرائیل - نبود، قدرتِ ماندن نداشتند. الان هم همین‏طور است.

چون پیغمبر اسلام معلم همه‏ى نیکى‏ها و معلم عدالت، انسانیت، معرفت، برادرى و معلم رشد و تکامل و پیشرفت دائمى بشر تا انتهاى تاریخ بود. بشر کى مى‏تواند زمانى را تصور کند که از این درسهاى گرانبها بى‏نیاز باشد؟ بشریت امروز هم مثل همیشه محتاج درس و تعلیم پیغمبر اسلام است.

عمق بخشیدن به ایمان مردم و هدایت قلبى و معنوى انسانها در یک جامعه، اولین وظیفه مسؤولان امر است. «انّا ارسلناک شاهدا و مبشّرا و نذیرا و داعیا الى اللَّه بأذنه و سراجا منیرا»؛ این وظیفه پیغمبر است؛ همین پیغمبرى که امروز روز ولادت اوست. ما مى‏خواهیم همان راه را برویم. «هو الّذى بعث فى الأمیّین رسولا منهم یتلوا علیهم ایاته و یزکّیهم و یعلّمهم الکتاب و الحکمة»؛ تزکیه و تعلیم، جزو وظایف اصلى پیغمبر است. در جوامع اسلامى، مسؤولان باید همان راه را بروند؛ باید تعلیم دهند و تربیت کنند؛ باید ایمان دینى را در ذهنها تقویت و راسخ کنند. این جزو وظایف ماست؛ این سپاسگزارى ما در مقابل این ملت است؛ این شکرانه ما در مقابل خداى متعال است که این نعمتهاى بزرگ - این حضور مردمى - را به ما داده است. این دلها دست خداست. توجّه و اقبال و حضور و عزم و اراده و شوق مردم، نعمتهاى بزرگ الهى است که ارزانى ما کرده است. باید اینها را شکر بگوییم. شکرانه این نعمت به این است: در راه اصلاح امور زندگى و تقویت ایمان دینى مردم باید همه تلاش خودمان را بکنیم.

ولادت ژیامبر اعظم (ص)، ولادت برترین نمونه‏هاى رحمت الهى براى بشریت بود؛ چون وجود آن بزرگوار و ارسال این پیامبر بزرگ، رحمت حق تعالى بر بندگان بود. این ولادت، ولادت رحمت است. دنیاى اسلام باید این نکته را درک کند که این رحمت، یک رحمت منقطع نیست؛بلکه یک رحمت مستمر است. آن روز، بسیارى از افراد بشر، از روى جهالت یا به خاطر عصبیتهاى خودخواهانه، با این مظهر نور و هدایت بشر جنگیدند؛ با این که پیامبر(ص) براى برداشتن بار از روى دوش بشریت، به جهان آمده بود: «ویضع عنهم اصرهم والاغلال التى کانت علیهم». چه بارهاى سنگینى بر دوش آحاد بشر آن روز بود! چه غلهاى سنگینى بر گردن بشر افکنده شده بود! امروز هم همین طور است. اگر کسى ادّعا کند که بر دوش بشریت امروز، بارهایى سنگینى مى‏کند که از بار دوش انسانهاى جاهل جزیرةالعرب در آن روز، سنگین‌تر است، سخن گزافى نگفته است. این ظلمى که به آحاد بشر مى‏شود، این حق‏کشى‏اى که در جوامع بشرى انجام مى‏گیرد، این غلبه دادن مادیّت بر زندگى بشر و راندن معنویت از محیط زندگى انسانها که امروز به زور و با شیوه‏هاى مختلف بر آحاد بشر تحمیل مى‏شود، اینها بار بر دوش بشریت است. آنچه که امروز بشریت در دوران تمدّن صنعتى و زیر تشعشع مادّیگرى جذّاب و فریبنده احساس مى‏کند، سنگین‌تر و سخت‏تر و - در مواردى - تلخ‌تر است از آنچه که در ظلمات جاهلیت هنگام ظهور اسلام، حس مى‏کرد و بر دوش او سنگینى مى‏نمود!
اگر امروز بشریت متوجه این رحمت شود - رحمت وجود اسلام، رحمت تعالیم نبوى، این سرچشمه جوشان وحدت - و آن را بیابد و خود را از آن سیراب کند، بزرگترین مشکل بشر برطرف خواهد شد. اگر چه همین امروز هم، تمدّنهاى موجود عالم، بلاشک از تعالیم اسلام بهره‏مند شده‏اند و بدون تردید آنچه از صفات و روشهاى خوب و مفاهیم عالى در بین بشر وجود دارد، متّخذ از ادیان الهى و تعالیم انبیا و وحى آسمانى است و بخش عظیمى از آن، به اسلام متعلق است؛ لیکن امروز بشر به معنویت و صفا و معارف روشن و حق و دلپذیر اسلام - که هر دل با انصافى آن معارف را مى‏پذیرد و مى‏فهمد - نیازمند است. لذاست که دعوت اسلامى در جهان، طرفدار پیدا کرده است و بسیارى از غیر مسلمین هم دعوت اسلامى را پذیرفته‏اند.

صحنه‏ى سوم از زندگى پیامبر، صحنه‏ى ذکر و عبادت الهى‏
و بالاخره صحنه‏ى سوم از زندگى پیامبر، ذکر و عبادت الهى آن حضرت بود. پیامبر با آن مقام و با آن شأن و عظمت، از عبادت خود غافل نمى‏شد؛ نیمه‏ى شب مى‏گریست و دعا و استغفار مى‏کرد. ام‏سلمه یک شب دید پیامبر نیست؛ رفت دید مشغول دعا کردن است و اشک مى‏ریزد و استغفار مى‏کند و عرض مى‏کند: «اللّهم و لا تکلنى الى نفسى طرفة عین». ام‏سلمه گریه‏اش گرفت. پیامبر از گریه‏ى او برگشت و گفت: این‏جا چه مى‏کنى؟ عرض کرد: یا رسول‏اللَّه! تو که خداى متعال این‏قدر عزیزت مى‏دارد و گناهانت را آمرزیده است - «لیغفرلک اللَّه ما تقدّم من ذنبک و ما تأخّر» - چرا گریه مى‏کنى و مى‏گویى خدایا ما را به خودمان وانگذار؟ فرمود: «و ما یؤمننى»؛ اگر از خدا غافل بشوم، چه چیزى من را نگه خواهد داشت؟ این براى ما درس است. در روز عزت، در روز ذلت، در روز سختى، در روز راحتى، در روزى که دشمن انسان را محاصره کرده است، در روزى که دشمن با همه‏ى عظمت، خودش را بر چشم و وجود انسان تحمیل مى‏کند، و در همه‏ى حالات خدا را به یاد داشتن، خدا را فراموش نکردن، به خدا تکیه کردن، از خدا خواستن؛ این، آن درس بزرگ پیامبر به ماست.

 صحنه‏ى دوم از زندگى پیامبر، صحنه‏ى رفتار با مردم‏
صحنه‏ى دوم از زندگى پیامبر، رفتار آن حضرت با مردم بود. هرگز خلق و خوى مردمى و محبت و رفق به مردم و سعى در استقرار عدالت در میان مردم را فراموش نکرد؛ مانند خود مردم و متن مردم زندگى کرد؛ با آنها نشست‏وبرخاست کرد؛ با غلامان و طبقات پایین جامعه، دوستى و رفاقت کرد؛ با آنها غذا مى‏خورد؛ با آنها مى‏نشست؛ با آنها محبت و مدارا مى‏کرد؛ قدرت، او را عوض نکرد؛ ثروت ملى، او را تغییر نداد؛ رفتار او در دوران سختى و در دورانى که سختى برطرف شده بود، فرقى نکرد؛ در همه حال با مردم و از مردم بود؛ رفقِ به مردم مى‏کرد و براى مردم عدالت مى‏خواست.
در جنگ خندق، وقتى که مسلمین در مدینه از همه طرف تقریباً محاصره بودند و غذا به مدینه نمى‏آمد و آذوقه‏ى مردم تمام شده بود، به طورى که گاهى دو روز، سه روز کسى غذا گیرش نمى‏آمد که بخورد، در همان حال پیامبر اکرم خودش در خندق کندن در برابر دشمن، با مردم مشارکت مى‏کرد و مانند مردم گرسنگى مى‏کشید.

از امروز می خواهم در سه صحنه از صحنه‏هاى مهم زندگى، جملات مختصرى از آن بزرگوار عرض مى‏کنم. البته در این باب کتابهاى مفصل نوشته شده است و سخن، طولانى‏تر و مبسوطتر از آن است که در گفتارهایى از این قبیل بشود حق آن را ادا کرد. از هر خرمن گلى، خوشه‏یى باید چید؛ براى این‏که در ذهن ما یاد آن بزرگوار همیشه زنده باشد.

صحنه‏ى اول از زندگى پیامبر، صحنه‏ى دعوت و جهاد

کار مهم پیامبر خدا، دعوت به حق و حقیقت، و جهاد در راه این دعوت بود. در مقابل دنیاى ظلمانى زمان خود، پیامبر اکرم دچار تشویش نشد. چه آن روزى که در مکه تنها بود، یا جمع کوچکى از مسلمین او را احاطه کرده بودند و در مقابلش سران متکبر عرب، صنادید قریش و گردنکشان، با اخلاقهاى خشن و با دستهاى قدرتمند قرار گرفته بودند، و یا عامه‏ى مردمى که از معرفت نصیبى نبرده بودند، وحشت نکرد؛ سخن حق خود را گفت، تکرار کرد، تبیین کرد، روشن کرد، اهانتها را تحمل کرد، سختیها و رنجها را به جان خرید، تا توانست جمع کثیرى را مسلمان کند؛ و چه آن وقتى که حکومت اسلامى تشکیل داد و خود در موضع رئیس این حکومت، قدرت را به دست گرفت. آن روز هم دشمنان و معارضان گوناگونى در مقابل پیامبر بودند؛ چه گروههاى مسلح عرب - وحشیهایى که در بیابانهاى حجاز و یمامه، همه‏جا پراکنده بودند و دعوت اسلام باید آنها را اصلاح مى‏کرد و آنها مقاومت مى‏کردند - و چه پادشاهان بزرگ دنیاى آن روز - دو ابرقدرت آن روز عالم؛ یعنى ایران و امپراتورى روم - که پیامبر نامه‏ها نوشت، مجادله‏ها کرد، سخنها گفت، لشکرکشیها کرد، سختیها کشید، در محاصره‏ى اقتصادى افتاد و کار به جایى رسید که مردم مدینه گاهى دو روز و سه روز، نان براى خوردن پیدا نمى‏کردند. تهدیدهاى فراوان از همه طرف پیامبر را احاطه کرد. بعضى از مردم نگران مى‏شدند، بعضى متزلزل مى‏شدند، بعضى نق مى‏زدند، بعضى پیامبر را به ملایمت و سازش تشویق مى‏کردند؛ اما پیامبر در این صحنه‏ى دعوت و جهاد، یک لحظه دچار سستى نشد و با قدرت، جامعه‏ى اسلامى را پیش برد، تا به اوج عزت و قدرت رساند؛ و همان نظام و جامعه بود که به برکت ایستادگى پیامبر در میدانهاى نبرد و دعوت، در سالهاى بعد توانست به قدرت اول دنیا تبدیل شود.

بعد از دوران قرون وسطى‏ که در دنیاى مغرب زمین و مسیحیت، تهاجم تبلیغاتى وسیعى نسبت به شخصیت رسول اکرم(ص) انجام گرفت و دشمنانِ سوگندخورده‏ى اسلام فهمیدند که یکى از راههاى مبارزه با اسلام این است که چهره‏ى نبىّ مکرّم اسلام(صلّى‏اللَّه‏علیه‏واله‏وسلّم) را مخدوش بکنند و کارهاى زیادى هم در این زمینه انجام گرفت، تا امروز که دشمن به نحو مستمر و با شیوه‏هاى مختلف، روى امحاى شخصیت پیامبر از ذهنهاى آزادگان عالم کار کرده است، مردم بسیارى در دنیا هستند که اگر پیامبر اسلام را به همان اندازه‏یى که مسلمانها مى‏شناسند یا حتّى کمتر از آن بشناسند - یعنى حقیقتاً فقط شبحى از آن چهره‏ى منوّر بر دلهاى آنان آشکار بشود - عقیده و گرایش آنها نسبت به اسلام و معنویت اسلامى تضمین خواهد شد. ما باید روى این مسأله کار کنیم.
بزرگترین تبلیغ براى اسلام، شاید همین باشد که ما چهره‏ى پیامبر اسلام را براى بینندگان و جویندگان عالم روشن کنیم و بسیار بجاست قبل از آن که دشمنان و مخالفان، با روشهاى و شیوه‏هاى فرهنگى و هنرى پیچیده‏ى خود، چهره‏ى آن بزرگوار را در اذهان مردمِ بى‏خبرِ عالم مخدوش کنند، مسلمانانِ هنرمند و مطلع و وارد به شیوه‏هاى گوناگون در عالم، با بیان و تبلیغ و تبیین راجع به آن شخصیت معظّم و مکرّم، کار علمى و فرهنگى و هنرى و تبلیغى بکنند. اینها کارهاى لازمى است.
شما در همین اواخر ملاحظه کردید که وقتى استکبار جهانى به برکت انقلاب اسلامى، با رشد معنوى اسلام مواجه شد و در جبهه‏ى نظامى و سیاسى نتوانستند انقلاب و جمهورى اسلامى را - که امروز مظهر و نمودار اسلام عملى است - بکوبند و شکست بدهند و خواستند به تهاجم فرهنگى دست بزنند، مزدور خودشان را وادار کردند تا به شخصیت رسول اکرم و نبىّ معظّم اهانت بکند و شیطان صفتى، به دستور شیاطین زر و زور عالم، آن کتاب شیطانى(کتاب آیات شیطانی) را بنویسد که البته با پاسخ و عکس‏العمل قاطع مسلمین عالم و در مقدّم آنان، امام بزرگوار و رهبر عظیم‏الشّأن و فقید ما مواجه شدند که به هدر بودن خون آن شیطان صفت و اعدام او حکم کردند.
پس، یک مطلب این است که باید روى معرفى شخصیت رسول اکرم کار کنیم، و نه فقط شخصیت آن بزرگوار به معناى زندگى آن حضرت، بلکه ابعاد گوناگون وجود آن بزرگوار مثل: اخلاقیات و روش حکومت و مردمدارى و عبادت و سیاست و جهاد و تعلیمات خاص را مورد توجه قرار دهیم. نه فقط هم کتاب بنویسیم، بلکه باید کار هنرى و تبلیغى را با شیوه‏هاى جدید و با استفاده از تکنیکهاى موجود شروع کنیم و نه فقط در جمهورى اسلامى، بلکه در همه‏ى انحاى جهان اسلام، آن را انجام دهیم.

نام و یاد و محبت و حرمت و تکریم این بزرگوار، محور اصلى براى تجمع همه‏ى آحاد مسلمان در همه‏ى دوره‏هاى اسلامى است. هیچ نقطه‏ى دیگرى در مجموعه‏ى دین وجود ندارد که این طور از همه‏ى جهات - هم جهات عقلى، هم جهات عاطفى، هم جهات روحى و معنوى و اخلاقى - مورد قبول و توافق و تفاهم همه‏ى فِرَق و آحاد مسلمین باشد. این، آن نقطه‏ى مرکزى و محورى است.
قرآن و کعبه و فرایض و عقاید، همه مشترکند؛ اما هر کدام از اینها، یک بُعد از شخصیت انسان - مثل اعتقاد، محبت، گرایش روحى، حالت تقلید و تشبّه و تخلق عملى - را به خود متوجه مى‏کند. وانگهى در میان مسلمانها، غالب این چیزهایى که گفته شد، با تفسیرها و دیدگاههاى مختلف مورد توجه است؛ اما آنچه که همه‏ى مسلمانها از لحاظ فکر و اعتقاد و - مهمتر از عاطفه و احساس - وحدت و تفاهم، روى او اشتراک دارند، وجود مقدس پیامبر خاتم و نبىّ‏اکرم حضرت محمّدبن عبداللَّه(صلّى‏اللَّه‏علیه‏واله‏وسلّم) است. این نقطه را باید بزرگ شمرد. این محبت را باید روزبه‏روز بیشتر کرد و این گرایش معنوى و روحى به آن وجود مقدس را باید در ذهن مسلمین و در دل آحاد مردم تشدید کرد.
شما مى‏بینید که در توطئه و تهاجم فرهنگى به اسلام، یکى از قسمتهایى که مورد توطئه‏ى خباثت‏آمیز دشمن قرار مى‏گیرد، همین وجود مقدس و بزرگوار است که در آن کتاب شیطانى(کتاب آیات شیطانی) مورد تهاجم قرار گرفت و نشان داد که توطئه‏ى دشمن در مجموعه‏ى عقاید و عواطف ملت مسلمان، به کجاها ناظر است.